Ive gaat naar een kinderdagcentrum. Is ze dan uitgerangeerd?

Hoort mijn kind hier wel?

In de afgelopen weken nam de manager van het kinderdagcentrum waar Ive heen gaat, afscheid van de organisatie.

Het bracht mij terug bij 8 jaar geleden. Ive was 3 jaar en paste niet meer in het groepje bij het revalidatiecentrum. Met de wetenschap van nu kan ik zeggen dat het de combinatie was van teveel van haar verwachten en teveel prikkels. Dit zorgde ervoor dat Ive zich niet goed kon ontwikkelen.

We werden doorverwezen naar het kinderdagcentrum, want het testen van haar IQ is bij Ive niet echt gemakkelijk. Ze kan niet praten en als ze het niet interessant vindt om te doen wat je haar vraagt, haakt ze al af voor ze eraan begonnen is.

De eerste keer dat ik bij het kinderdagcentrum was, voelde voor mij erg confronterend

Het kwam echt binnen dat dit de juiste volgende stap voor mijn kind was. Het was een oud en doorleefd gebouw. De kinderen die er waren, hadden heel duidelijk een beperking. Overal waar ik keek waren hulpmiddelen te zien. De gang stond er helemaal vol mee. Met moeite kon ik de brok in mijn keel wegslikken.

We liepen naar de spreekkamer waar de manager (die nu afscheid neemt) ons warm begroette. Het werd een warm gesprek. Een liefdevol gesprek. Met mogelijkheden. En geen onmogelijkheden.

Later zou ze het zo verwoorden: 'Wij duwen kinderen, we trekken niet aan ze.'

Het gesprek voelde als een warm bad. Voor mij als moeder, die toch altijd in een 'alert stand' staat, viel er een last van mijn schouders. Ik mag mijn zorgen delen en de ontwikkeling van mijn kind is een gezamenlijke effort. Bij de gesprekken op het revalidatiecentrum overheerste een gevoel van ‘wat gaan ze vinden van mijn kind?’ Vaak fietste ik na de gesprekken huilend weg. En nu?

Ik vertrok met een compleet ander gevoel. Ik was vooral verbaasd!

Ik voelde dat er naar de mogelijkheden van Ive werd gekeken. Haar mogelijkheden werden gezien. Zij werd gezien.

Niet veel later haalde ik Ive op bij het revalidatiecentrum. Er zat nog een moeder in de wachtruimte. We begonnen een schoolplein ehm.. wachtkamerpraatje. Ze had ook naar scholen gekeken voor haar dochter, en zei: ‘Ik heb ook het kinderdagcentrum overwogen. Maar daar heb ik toch het gevoel dat je er alleen heen gaat als je 'uitgerangeerd' bent. Want daar doen ze niets meer aan ontwikkeling.’

Ik denk dat ik haar met grote ogen heb aangekeken. Uitgerangeerd? Hoe komt ze daarbij? En hoe anders is het als je er echt over praat met de mensen die er werken.

Het is een bijzondere weg, die ik bewandel als moeder van Ive

Het is wel een route, door zoveel fases. Net als je ze afgerond denkt te hebben beginnen ze opnieuw. En steeds weer sta je als ouders voor verrassingen, keuzes, inzichten en het besef dat het een route is met weinig wegwijzerborden. Iedere situatie is immers anders, omdat ieder kind met een beperking anders is.

Ik begon er mijn verhaal mee, vandaag zijn we op het afscheid van de manager die het eerste gesprek met mij voerde. Die mij heeft geholpen om over mijn twijfels heen te stappen om mijn kind naar het kinderdagcentrum te brengen. Ik bedank haar voor het inzicht dat ze mij heeft gegeven. En het vertrouwen dat de plek die mij in eerste instantie verdrietig maakte, toch de plek is waar mijn kind het beste tot haar recht komt.

Germa en haar man Jelle hebben naast Ive nog zoon Juss (14). In het dagelijks leven is Germa life- en loopbaancoach gespecialiseerd in positiviteit & geluk in privé en werk. Meer hierover vind je op haar website www.bijgerma.nl en instagramaccount @bijgerma. Daarnaast werkt ze voor het ministerie VWS in de spiegelgroep ‘Onbeperkt meedoen’.