Ive moet afscheid nemen van haar beste vriendin

We doen nog even alsof het er niet is

Er hangt al een hele tijd iets in de lucht, bij Ive op de dagbesteding. Haar beste vriendin is een jaar ouder en gaat naar een activiteitencentrum.

We weten al heel lang dat dit gaat gebeuren. We hoorden er een tijdje niets meer over en wij stopten onze koppen in het zand. Het was er een tijdje gewoon niet.

Maar helaas, het moment is daar. Vlak voor de zomer.
En ik denk aan hoe goed Ive het had. Hoe gek Ive op haar is. Zich aan haar optrekt, soms tegen haar schreeuwt en andersom ook. Het zijn net 'normale' mensen.

De impact van afscheid nemen

En ik denk ook aan hoe we haar dit goed uit kunnen leggen. En hoe we haar gevoelens daarover kunnen zien en haar daarmee kunnen helpen. Want ze kan niet vertellen hoe verdrietig ze misschien is. Of me vragen waarom haar vriendin er niet meer is op de dagbesteding. En ja, natuurlijk vertellen we het haar, maar... wat begrijpt ze dan écht en hoe verwerkt haar koppie dit?

We sluiten er ook iets mee af, de periode met haar bestie op de dagbesteding, en zijn ontzettend dankbaar dat ze vriendschap heeft mogen ervaren. Dat ze die band heeft gehad met haar vriendin. Dat is niet vaak zo, dat mensen met een handicap in de gradatie van Ive, dat kunnen ervaren.

Mama vindt het ook lastig

Maar ik vind deze kant van de zaak, het afscheid en het ‘coördineren van gevoelens’ best heavy voelen. Ingewikkeld. Gecompliceerd. Verdrietig en weerbarstig.

We gaan ons best doen, dat natuurlijk sowieso. Samen, om onze lieve Ive heen en leven met haar mee.