Knuffelen

Voluit knuffelen

Knuffelen met Ive is anders. Zij kan knuffelen als de beste! Zonder schroom. Ze geeft álles. Ze geeft zichzelf totaal en voelt het tot in haar tenen.

Elke avond voor ze gaat slapen knuffelen we in het 'grote bed'. Lekker allebei op een scherm eerst, nog een kopje koffie. Daarna gaan de schermen uit en nemen we de dag door. Wat deden we? Hoe ging het? We zeggen sorry en geven high five's. Morgen wachten nieuwe kansen.

Ook maken we samen plannen voor de nieuwe dag. Behalve als er plannen liggen als logeren, vakantie of uitjes, anders gaat slapen niet lukken, haha!

Ive is 14 jaar, maar je kunt haar niet blijer maken dan knuffelen voor het slapen gaan. Haar voet, die de mijne zoekt. Gewoon. Om te voelen. Jij bent er.

Mijmeren over de toekomst

Ik ben er Ive, ik ben je mama. En ik blijf je mama. Met vallen en opstaan, met liefde, soms met frustratie, maar vooral met overgave.

Soms knijpt mijn hart samen, omdat deze momenten er zíjn. En wat als je straks uit huis gaat wonen? Wie knuffelt er dan met jou? Wie laat jou ontprikkelen en liefde tanken...?

Ik kus je zachte wangen. Ik snuffel jouw heerlijke geur op. Jouw konijnknuffel krijg ik in mijn gezicht geduwd, want ook knuffelen met konijn. Zo gewoon, zo anders.

De dag van morgen, is nog in het hier en nu. Is nog bij ons thuis. Voorlopig zal dat nog zo zijn.

Ik hoop ontzettend op een fijne plek voor Ive buitenshuis, omdat ik soms er naar verlang. Minder moeten. Een ander leven. Maar ik hoop ook dat het nog heel lang duurt. Want hoe moet jij zonder ons, en wij zonder jou? Wie hoort jou dan, wie (door)ziet je?

Het is zo ontzettend dubbel

Ik knijp in m’n handen. Dat ik je knuffelen mag. Dat ik je mama mag zijn. Dat je mij volledig vertrouwd en je jouzelf letterlijk aan mij toevertrouwd.

En hoe dat over een paar jaar is, we knokken hier en nu voor een fijne plek. Maar morgen is eerst nog gewoon morgen.

Jij en ik.