Dit jaar ging ons gezin voor het eerst op vakantie zonder Floortje

Lieve Floortje,

Nog even vasthouden aan de zomer met een korte terugblik naar twee mooie vakanties. Samen met jou hebben we fijn gekampeerd en zonder jou, samen met je zus, broer en vriendin, heerlijk gerelaxt en uitgerust in een zonnig oord. En ja, het is mij, en ons als gezin, gelukt daar zonder schuldgevoel van te genieten.

Vakantie met jou

In voorgaande jaren zijn we met ons vijven op vakantie geweest. Altijd zoekend naar mogelijkheden lieten we ons niet leiden door beperkingen en reden we met onze aangepaste caravan een paar weken naar het zonnige zuiden.

We vierden vakantie, maar net als thuis draait het dan ook vooral om jouw syndroom. Echt uitrusten, daar is geen tijd voor, want de zorg voor jou blijft intensief. Je broer en zus kunnen niet doen wat ze willen, omdat niet alle activiteiten voor jou geschikt zijn. Dan gaat het of niet door of we moeten ons noodgedwongen opsplitsen, wat voor niemand leuk is.

Lastige keuze

We hebben je broer en zus vaker voorgesteld om zonder jou op vakantie te gaan. Zij vonden dat dan een slecht plan. Hoe kunnen we jou nou thuislaten? Dan zijn we niet compleet, jij hoort erbij!

Nu vraag ik mij af: hadden wij die knoop voor hen moeten doorhakken? Was het beter geweest als we al jaren geleden hadden besloten om de helft met en de helft zonder jou op vakantie te gaan? Hebben we ze daarmee tekort gedaan?

Net als voor ouders, is het voor broers en zussen heel lastig om dit soort keuzes in eigen voordeel te beslissen. Vooral omdat jij daadwerkelijk geniet van die paar weken weg en het samenzijn met ons gezin. Logisch dat we loyaal zijn aan jou: ‘een vakantie zonder Floortje is geen optie’.

Vakantie zonder jou

De vanzelfsprekendheid van een gezinsvakantie is verdwenen nu je broer en zus jong volwassen zijn. Dat blijkt een basis om de koers te veranderen. We hebben het geluk dat jij een langere periode kunt logeren en nemen het besluit: we gaan met je zus, broer en vriendin op vakantie en jij gaat voor het eerst niet mee. In mijn vorige blog schreef ik hoe ingewikkeld het was om tot die keuze te komen.

Het was bijzonder en heel fijn. Even zonder zorgen, met tijd voor elkaar en voor onszelf. Natuurlijk was je in ons hart en hoofd wel mee. Op zoveel momenten dachten we aan jou. Je had enorm genoten van het zwembad. ‘Goed zo Floortje, wat zwem je hard, kom we gaan papa pakken.’ Daarna had papa je overgenomen om met jou in zijn armen door het water te zwieren. Dat was leuk geweest. Maar we dachten ook aan jou in de rolstoel en aan ons zelf bij de reis, het lage bed, de verzorging, alle tilmomenten, de trappetjes, hoge stoepranden en hellingen met pittige stijg- en daalpercentages. Van al die ruggenbrekers hadden we nu geen last.

Lieve Floortje, we hebben je gemist, maar vooral enorm genoten. Diezelfde gevoelens heb jij waarschijnlijk ook ervaren. Jij hebt een goede tijd gehad met de kinderen en mensen op je logeeradressen. Dat was te zien op de stralende foto’s die we iedere dag kregen. Met jouw lach vertelde je dat aan ons, toen we elkaar weer zagen. Met heel veel knuffels hebben we die beantwoord. We zijn weer opgeladen en pakken de zorg voor jou weer vol goede moed op.