~

Ik voel me soms zo eenzaam

Isis is moeder van Janne (13). Janne heeft een ernstig meervoudige beperking.

Isis vertelt over de dagen waarop ze het wel eens moeilijk heeft en zich eenzaam voelt.

Ernstig meervoudige beperking

Soms heb je van die dagen.

Van die dagen waarop alles fout gaat. En op die dagen denk ik weleens, wat hebben mensen met kinderen zonder een beperking toch een gemakkelijk leven.

Ik snap best dat dit heel kort door de bocht is en pure jaloezie, maar toch voel ik het op dat moment zo.

Ik kan dan eigenlijk niks hebben en word overal boos of verdrietig van. Zoals mensen die zeggen dat ze een zware dag hebben gehad of mensen die balen dat hun kinderen laag hebben gescoord op hun cito toets.

Bleh, denk ik dan. Wat een domme problemen.

Het zijn niet eens echte problemen in mijn ogen.

En dus mopper ik op zo’n dag heel wat af in mijn hoofd om uiteindelijk in tranen uit te barsten.

Het ligt ook niet aan die andere mensen, iedereen heeft zijn eigen moeilijkheden in het leven. En vergelijken heeft nooit zin, maar het is meer dat ik mij niet gezien voel op die dagen.

Tegenwoordig laat ik mezelf ook niet meer zo snel zien en dat helpt natuurlijk ook niet mee.

Op mijn werk vragen ze weleens: ‘He Isis, fijn weekend gehad?’

Wat moet ik dan antwoorden? ‘Het was echt een k*t weekend. De wond die om de sonde van mijn dochter heen zit wil niet genezen en haar slikvermogen lijkt ook steeds verder achteruit te gaan. Ik maak me daar zorgen over, maar durf niet naar arts omdat ik bang ben dat het antwoord mij niet bevalt.’

Heb je enig idee hoe mensen je dan aankijken als je dat soort dingen zegt? Ze kijken alsof ze overstekend wild zijn die in de koplampen van een auto kijken. Ze willen enerzijds zo snel mogelijk weg en anderzijds durven ze zich niet te verroeren.

De hele dag gaan ze dan extra aardig doen waardoor je je nog abnormaler voelt dan je je al voelde.

Ik voel me zo eenzaam op die momenten.

Het is allemaal zo lief bedoeld en ik weet ook niet wat ze anders zouden kunnen doen om mij te helpen, maar ik voel me zo eenzaam op die momenten.

Maar het nadeel van niks vertellen is dus dat ze gaan klagen over hun 'eigen in mijn ogen onbelangrijke’ problemen.

En ook dat maakt eenzaam.

Eigenlijk zijn de enige mensen die mij begrijpen op dat moment de ouders die zelf ook een kind met een beperking hebben.

Op de school van Janne vind ik alleen niet zo gemakkelijk aansluiting met de andere ouders.

Dat komt omdat alle kinderen met een busje worden gebracht en gehaald.

Binnenkort is er een ouderavond en zal ik de vraag eens stellen of andere ouders ook behoefte hebben aan wat meer contact. Misschien voel ik mij dan wat meer begrepen door de omgeving.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.

Reacties

Alle reacties lezen?

Log in en lees reacties van anderen. Stel vragen aan de redactie, geef likes en praat mee over de geschreven blogs en artikelen.

Heb je al een account? Inloggen

Meer Sophi?

Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en ontvang maandelijks
de nieuwste inspirerende verhalen in je mailbox!

Meld je aan voor onze nieuwsbrief

Foto homepage
~