Je ziet niet dat Marly een verstandelijke beperking heeft

Het is echt een beeldschone meid.

Haar uiterlijk en haar blufvermogen zorgen ervoor dat ze een heel eind komt. Zeker als je de hulp van haar vriendinnen erbij optelt. Ze kan veel meedoen, zolang er maar geen beroep wordt gedaan op haar leervermogen.

Zodra je haar in een winkel laat betalen, heeft ze geen idee of het wisselgeld dat ze terugkrijgt klopt. Ook niet als het meerdere tientjes zou schelen.

Klokkijken kan ze niet goed, alleen de hele en halve uren. En lezen gaat langzaam.

Marly wil niks weten van een verstandelijke beperking.

Ze verbloemt liever wat ze niet kan en eerlijk is eerlijk, daar is ze heel goed in. Ik zie mensen er met open ogen intrappen, ze zien het niet en ze merken het ook niet. Totdat ze wat dichterbij komen in haar leven.

Op het moment dat iemand haar door begint te krijgen, probeert ze afstand te nemen en reageert ze bot. Ik heb veel vriendschappen bij Marly verloren zien gaan doordat ze niet durfde te vertellen dat ze niet kan rekenen of klokkijken.

Het lijkt alsof de waarheid haar meer pijn doet dan het verliezen van een vriendschap.

Als moeder maak ik mij daar echt zorgen om. Diep van binnen is het een bang meisje, die heel graag aardig gevonden wil worden. Maar aan de buitenkant zie ik iemand die zichzelf enorm overschreeuwt en een brutale mond opzet zodra ze iets niet weet.

De puberteit heeft dat nog meer in haar versterkt. Ook de jongens die ze aantrekt met haar gedrag zijn nou niet bepaald de types die je graag om je dochter heen ziet.

Haar instagram en tiktok accounts zou ik het liefst verbieden, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik daar ook niet helemaal meer grip op heb.

De wereld om ons heen is niet ingesteld op mensen zoals Marly.

Het leven gaat veel te snel voor haar en weinig mensen lijken door te hebben hoe ze langzaam verzuipt in alle informatie die ze op zich af krijgt gedurende de dag.

Als ze na een schooldag thuiskomt trekt ze vrijwel meteen haar huispak aan en komt bijna niet meer van haar telefoon en haar bed af.

Wat ook heel pijnlijk en confronterend is, is dat haar zusje June op het regulier onderwijs zit en het daar heel goed doet.

June heeft vwo-advies gekregen afgelopen jaar en ik zag in de ogen van Marly de pijn van haar eigen gemis.

Ik heb geprobeerd met haar daarover te praten, maar hoe meer ik erover begin hoe bozer ze wordt.

Ik kan die pijn als moeder niet wegnemen en ik voel ook heel veel trots voor mijn dochter June. Het is soms een spagaat waarin ik verkeer als moeder. Hoe enthousiast doe je over iets wat je kind kan, als je weet dat je andere dochter dat nooit gaat bereiken? Wie doe je tekort, waarmee?

Acceptatie is eigenlijk het grootste punt waar Marly mee zit.

Als ze zou accepteren wat ze wel en niet kan denk ik dat ze een veel leuker leven heeft.

Een leven dat ik haar van harte gun. Ik hoop dat ze daar ooit aan toe zal zijn.

Digna Verheul (39), de schrijfster van dit blog, is moeder van 3 kinderen van 16, 12 en 11. De jongste heeft een vorm van autisme. Digna werkt ruim 20 jaar in de hulpverlening. Binnen de kinder- en jeugdpsychiatrie en gehandicaptenzorg was zij therapeut, 1e lijns hulpverlener en manager.

In haar praktijk Aandacht en Groei verzorgt Digna coaching, trainingen en cursussen voor zorgmedewerkers, kinderen en hun ouders. In haar blogs vertelt ze wat zij meemaakt in haar gezin, omgeving en praktijk.