Zeg niet dat we teveel hooi op de vork nemen, maar neem wat hooi over!

Weet je waar ik niet goed van word? Van mensen die zeggen: ‘Ach ja, je hebt echt ook weer véél te veel hooi op je vork genomen hé?’

En dan ook nog precies op het moment dat je aan het instorten bent. Van die ‘zorg ook goed voor jezelf hé’ mensen, die het natuurlijk allemaal zoveel beter weten hoe dat moet dan jijzelf. En die jou maar wat graag van ‘advies’ voorzien.

Zodat ze daarna dus vermanend tegen je kunnen zeggen dat je teveel hooi op je vork hebt genomen. Met andere woorden, dat jij ondanks dat je zó hard je best hebt gedaan om goed voor jezelf te zorgen, dan tóch instort, is dan dus je eigen schuld. Dan is er ergens iets niet goed gegaan in die zelfzorg, en dat heb je zelf veroorzaakt. Want je moet ook goed voor jezelf zorgen hoor!

Maar weet je wat het daadwerkelijk is? Het is ‘victim blaming’. Dat is wat het is! Het is de equivalent van ‘had je maar geen kort rokje moeten dragen’. De ‘had er maar iets over gezegd dan!’ De ‘waarom laat je het dan ook allemaal maar gebeuren dan?’ De ‘ik wist het niet want je hebt me niks verteld’. De ‘maar ik dacht dat jij zo sterk was!’

Je kiest er toch zelf voor om alle zorg tegelijkertijd aan te pakken? Je kiest er toch zelf voor om geen dingen uit handen te geven en alles maar zelf te doen? Je kiest er toch zelf voor om al die gesprekken aan te gaan en al die verslagen te lezen? Je kiest er toch zelf voor om niet met dat kopje thee op de bank te gaan zitten? Je kiest er toch zelf voor om geen hobby voor jezelf te zoeken? Je kiest er toch zelf voor om je baan op te geven om voor je kind te zorgen? Je kiest er toch zelf voor om altijd alle doemscenario’s te zien? Ik zeg: bullshit!

Sommige mensen beseffen niet dat je als zorgouder niet teveel hooi op je vork ‘neemt’, maar dat je teveel hooi op je vork ‘krijgt’.

Gratis en voor niks! Dat je wordt geleefd, niet alleen door alle zorgen maar ook door ‘het systeem’ en een netwerk wat het vaak af laat weten. Dat je vaak écht geen keus hebt. Dat als jij de dingen niet doet zoals je ze doet, het gegarandeerd misgaat. Dat je niet altijd kunt anticiperen omdat je kind nou eenmaal niet van te voren aankondigt dat hij of zij ziek wordt, een aanval krijgt of welke prikkels er nu weer moeilijk zijn. Dat je al heel erg vaak aan de bel trekt bij je omgeving, maar dat men vaak gewoon geen tijd heeft. Mensen in je omgeving willen je in theorie altijd heel graag helpen, maar in de praktijk komt het er bijna nooit van.

Zelfs als je dan aanklopt bij professionals geven die vaak niet thuis, want het is weekend of middenin de nacht of er zijn wachttijden of de drie kwartier zijn om.

Zelfzorg moet je uiteindelijk zelf doen. Soms lukt dat alleen niet en is er gewoon meer nodig.

Meer handjes, meer riemen om mee te roeien en vooral meer mensen die zien wat je nodig hebt, nog vóór je instort. Geef ons niet de schuld op het moment dat we instorten. Dat ligt niet aan ons of dat we niet aan zelfzorg zouden willen doen. Dat ligt aan onze situatie, het feit dat deze altijd dynamisch is en nooit ophoudt en we het niet altijd alleen kunnen. Ook al zijn we sterk.

Denk niet dat we wel even met een weekendje weg wel weer opgeladen raken. Zorgouder zijn is een continue uitputtingsslag op structurele basis. En dat vereist dus ook een continu netwerk van ondersteuning. Als een onderhoudskuur wat je je hele leven tot je moet blijven nemen.

Draag de ouder, niet het kind! Voor het kind wordt wel gezorgd!

Wil je echt helpen? Wacht dan niet tot we er zelf mee komen, maar bied jezelf gewoon spontaan aan. Als oppashulp, kok, hotel, therapeut of barista. Zeg niet dat we teveel hooi op onze vork nemen, maar neem gewoon spontaan wat hooi van ons over! Niet vragen hoe het gaat, maar daadwerkelijk zien hoe het gaat. Niet vragen om te helpen, maar het gewoon doen! Inzien dat we op structurele basis steun en support nodig hebben in verbinding met elkaar. Ons hele leven lang.

Meer informatie over dit onderwerp? Volg de gratis e-learning: Omgaan met stress.